Het afscheid van Australië

Leden van de staten generaal,

Wij hebben uw wederom weer veelste lang laten wachten. Het enigste voordeel wat dat met zich meebrengt is dat de lengte van het verslag toeneemt.

We waren gebleven op de perenboerderij van boer berg. Zoals in het begin plukten wij 6 kratten per dag. Nu zou je zeggen "wordt je niet steeds sneller in het plukken naarmate de ervaring toeneem?". Het antwoord hierop is "Dat is correct!". Waar wij eerst om half 6 pas onze 6 kratten vol hadden was dat nu al half 1 geworden. Dat houdt in dat we eerder klaar waren met werken en sneller aan de koffie konden! De laatste 3 dagen werden we opgescheept met 2 duitse dames. Het was geen verwennerij voor het oog en ze waren zoals de engelse dat zo mooi zeggen "A block on our legs". Optimistisch zoals wij zijn ingesteld willen we ze natuurlijk maar al te graag helpen. Helaas na ze 3x dezelfde fout te zien maken moesten we inzien dat het "Pulling on two dead horses" was. Op de laatste dag hadden we met de gehele crew besloten er een gezellig avondje van te maken en eens groots uit te pakken. Zo werd er meer dan genoeg bier besteld, de plaatselijke italiaan opgescheept met een bestelling van 30 pizza en zorgde iedereen met een gitaar dat die goed was afgesteld voordat de avond begon. Ook hadden we een kleine verassing voor boer berg. Waar de beste man het aan verdiend had weten we nog steeds niet. Met een team van 5 personen hadden we onder genot van een gekoeld pilsje een lied bedacht. Mocht u deze nou graag willen zien voelt u dan niet beroerd om ons met een vraag als "zou het heel leuk vinden om de afscheidssong voor boer berg te bekijken. Zou je hem even willen sturen??" op te schepen. Na het lied te hebben afgerond hebben wij de kratten waar normaal de peren ingaan omgedraaid zodat het fungeert als tafel. Hiervan hebben we er 5 tegen elkaar aangeschoven zodat (jullie raden het al) het fungeert als een lange tafel. Daarna zijn we gaan zitten en is het niet meer gelukt om uit onze luxuese stoelen te komen. Al me al was het een zeer geslaagd avondje en hebben er absoluut geen spijt van dat we peren zijn gaan plukken. Het salaris was om te janken maar de ervaring en gezelligheid met het team is ook heel wat waard. Die volgende ochtend zijn wij gaan rijden naar melbourne in de gedachte daar onze auto te verkopen en natuurlijk de stad te bekijken. Zonder dat we het wisten was er in de stad ook een groot festival gaande. Hier hebben wij dan ook 2 dagen rondgestruind en zijn we een gratis hop on, hop off tour wezen doen. Allemaal zeer geslaagd maar we kregen helaas maar weinig response op onze advertentie die we hadden geplaatst op het internet. Na een belletje vanuit sydney te hebben gekregen dat er iemand geintresseerd was in onze auto zijn we zonder twijfel in onze V6 genaamd Ron gestapt en opweg gegaan naar Sydney. Ongeveer 5 uur vanaf Melbourne kregen we een telefoontje van ene Max Rijkers. De beste man was nederlands en had een zeer overtuigend praatje in huis. 5 minuten daarvoor kregen we een sms dat er nog een ander iemand ook geintresseerd was. Met deze 2 personen uit Melbourne hebben we toch besloten om weer terug te rijden naar de stad waar roger federer zijn4 grand slams heeft behaald. Met een goed gevoel zijn we de volgende ochtend naar ons contactpersoon max gereden. Hij was zeer tevreden over de auto en ze waren er al bijna zeker van om de auto over te nemen. Ze wilde graag nog even een check van een mechanic. Eenmaal bij de mechanic aangekomen overkwam ons een nachtmerrie. Om de auto te verkopen moesten wij een nieuwe kenteken plaat erop laten zetten ivm verschil van staat en een road worthy laten doen omdat je de auto verkoopt. Hiervan zou het gehele kostenplaatje 1900 euro zijn. Na wat te hebben gediscuseerd met elkaar waren we erover uit dat we niet meer zoveel in de auto wilden investeren en onze kopers max en len ook niet. Wel kregen we 1 dag erna nog een telefoontje van iemand die geintresseerd was in de auto. Hij was bereid om er 4500 dollar voor te betalen. Graag wilde we een deposit van hem zodat we zeker wisten dat hij de auto wilde kopen. Hier had de man geen oren naar maar wel om de volle 4500 aan de garagemonteur te betalen omdat hij dat vertrouwde. Voor ons is dat geen probleem dus wij dachten kas in het bakkie maar nee. De garagemonteur kon het geld niet aannemen hij aan van allerlei instanties moest laten zien waar het geld vandaan kwam en dat was geen optie voor hem. Na nog een keer dezelfde discussie te hebben gehad over wel of niet investeren kwam de witte rook weer uit de pijp voor niet investeren. Na deze zware tegenvaller hebben we besloten om samen met max en len (het nederlands stel wat geintresseerd was in de auto) te gaan reizen naar sydney. Hun hadden ook een auto gezien alleen kosten het hun 4 dagen om al het geld bij elkaar te sprokkelen. In de tijd dat hun moesten wachten op het geld zijn wij mevr. van Duyl op gaan zoeken. Voor degene met vraagtekens boven hun hoofd over mevr. Map van Duyl. Dit is de zus van de opa van Bram. Aangekomen in het pittoreske plaatsje Berwick een suburb van Melbourne werden wij zeer gastvrij ontvangen. Ze had allerlei eten binnengehaald voor ons en in zakken gestopt. Dit omdat ze dacht dat we alleen even 5 minuutjes kwamen buurten. Na een gezellig half uurtje kletsen, je kent het wel vrouwtjes onder elkaar werd ons de vraag gesteld of we vanacht wilden blijven zodat ze ons kon voorstellen aan haar kinderen en kleinkinderen. Natuurlijk sloegen wij dit aanbod niet af. Bram wilde graag zien of er nog een kloontje van hem rondliep en joer....die genoot weer is van een normaal bed. Wij zijn de eerste avond wezen eten bij de kirsten en bail. Kirsten is een dochter van Map. De gekoelde pilsjes werden rijkelijk geserveerd door de man des huizes en Kirsten had voor 2 families een rijst schotel voorbereid. Al met al. De heren zaten met een glimlach van oor tot oor aan tafel! Na een heerlijke nachtrust zijn we s'ochtends een rondje wezen lopen door het national park waar Map voor woont. S'middags zijn we langs haar andere dochter Michelle geweest. Ook hier leek het wel een feestdag gezien de hapjes en drankjes wat er neergezet werd. Na een gezellig middagje bij Michelle was het helaas alweer tijd de laatste avond in te gaan. Deze avond werd doorgebracht bij maps derde kind genaamd David. David heeft zelf ook veel gereisd en had ons dus een hoop te vertellen. Onder genot van (hoe kan het ook anders) gekoeld pilsje werd het ene na het andere land besproken tot in de kleine uurtjes. Na zeer genoten hebben van een normaal bed werd het de volgende dag toch tijd om onze reis te vervolgen. Wilsons prom.national park stond als volgend punt gepland. Hier werden wij al gelijk verrast met 2 boomlange kangaroos. Aangekomen in het enigste dorp in het national park vonden we het toch wel tijd voor een stevige wandeling en waarom 1 dag wandelen als je er ook 2 daagse tocht kan kiezen. Zo gezegd, zo gedaan. De heren met volle bepakking opweg naar waterloo bay. Het optimisme hebben we er 5 min in kunnen houden. De laatste 3 uren en 25 minuten werd er met een vrij grove toon gecomuniceerd. Aangekomen bij de plek van bestemming werden wij verrast met een hagelwit strand en een zee zoals uit het boekje. Waterloo bay oogte uitgestorven en wij wilden onze jongensdroom toch wel is in vervulling zien gaan namelijk het tentje neerzetten op dit strand waarvan je pijn krijgt aan je ogen en s'ochtends een duik nemen in een zee waar je alleen maar van kan dromen. Helaas gooide het weer wat roet in het eten. Het zand was koud en hard en toen we opstonden was de temperatuur er niet naar om een duik te nemen. De volgende dag werden de spullen weer gepakt en zijn we begonnen aan de terugweg. De terugweg was een andere route en zeer de moeite waard om te lopen. Er was een hoop te zien en daarom gingen de 15 kilometers sneller dan gedacht. Bij aankomst in het dorp hadden we een camping opgezocht en hebben we onszelf rijkelijk getrakteerd op de ijs koude biertjes die we nog over hadden. Onze nederlandse vrienden zorgden ook dat ze naar de door ons gekozen camping kwamen zodat we de volgende ochtend konden beginnen aan de reis naar Sydney. We hebben er een week over gedaan en zijn elke dag z'n 2 uurtjes rijden opgeschoven. Onder deze reis werd de kangeroo dagelijks gespot en zijn wij voor het eerst in contact gekomen met wilde wombats. Aangekomen in Sydney hebben wij ervoor gekozen om ons weer te vestigen in ons geliefde lane cove. Na weinig response meer op onze advertentie is ervoor gekozen om ron bij een dealer af te gooien. Met tranen in de ogen hebben wij afstand gedaan van onze vriend en werden we beloond met een avondje zuipen namelijk 300 schamele pietermannen. Onder het motto het is maar geld en we hebben er een prachtreis aan over gehouden valt dit zware verlies nog enigszins te verwerken. De laatste avond hebben we afgesproken met onze finse vrienden om voor de laatste keer een flink feestmaal te serveren in Australie! Het ene lap vlees na het andere vloog op die stalen plaat genaamd een barbeque. Om er toch voor te zorgen dat de heren in redelijke conditie dat vliegtuig in konden stappen zijn ze rond de klok van 10 het mandje in gedoken. Het wekkertje werd gezet om 4 uur s'ochtends zodat het dagelijkse ochtendritueel niet werd verstoord. Een goede douche, een uitgebreid ontbijt en natuurlijk zorgen dat het pruikje weer voor aandacht zorgt bij het vrouwelijk schoon. De spullen hebben wij voor nul pietermannen te koop gezet in de hoop dat er nog een hoop travellers veel plezier van gaan beleven. De treinreis gedurende 45 minuten bracht ons bij het vliegveld. Hier stond onze airjet 465G watergekoeld en wifi injected al klaar om ons te brengen naar het het land waar ze meer met een pingpongbal kunnen dan alleen tafeltennisen. Bij aankomst kregen we gelijk een ontmoeting met de temperatuur. Wij gingen van 20 naar 38 graden dus dat was even wennen. Het doel voor onze 2 geplande dagen bangkok was een bus regelen naar siem rheap in cambodia maar vooral om even te wennen aan het leven biertje hier, biertje daar, restaurantje zus, restaurantje zo! Deze knop omzetten ging ons makkelijker af dan gedacht. Na 2 dagen Bangkok was het tijd voor een bus reisje van 12 uur. Hierop waren wij natuurlijk al voorbereid door een dozijn aan valiumpillen te bestellen bij de plaatselijke drogist. Onder de reis werd er bij meerdere plekken gestopt om wat te kopen maar door de middelvinger te tonen aan de verkoper wisten de meeste dat er weinig te halen viel. Voor de grens werden wij nog verrast met een snake under the grass. Hier werd ons verplicht om een visum te kopen. Dit visum koste 10 dollar meer. Het was of zelf regelen (wat uiteindelijk vrij gemakkelijk was geweest) of hun zorgden ervoor dat je nergens meer naar om hoefde te kijken. Natuurlijk had onze luiheid weer de bovenliggende hand en werd er 40 dollar afgetikt voor het visum. Rond de grens was het nog een ongelofelijk zooitje maar door 500 bath te betalen mochten we gelijk doorlopen en hoefden we niet in de rij te staan.

Op dit moment zijn we aangekomen in siem rheap. De temperatuur ligt hier tussen de 38 en 42 graden. Ook is de Ankorwat tempel al bezocht. We moeten wel concluderen dat dit land nog een stuk armer is dan thailand. Je moet hier bestand zijn tegen kleine jongens en meisjes die aan je arm trekken voor voedsel of geld en het geschreeuw als je voorbij een kraampje loopt is oorverdoven maar ach......ze bedoelen het zo goed!

Vanuit siem rheap zeggen wij tegen u,

De massolll